Βαρύς χειμώνας έρχεται στο θεσσαλικό κάμπο

Ζητείται ελπίς.. Το μυθιστόρημα του Αντώνη Σαμαράκη περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ... Οι προγραμματικές στη Βουλή μας έκαναν σοφότερους για το πως θα γίνει η φοροεπιδρομή, αλλά συσκότισαν αυτό που ονομάζουμε ελπίδα -τη θυμάστε τη διαφήμιση των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 του ΣΥΡΙΖΑ- τώρα κανείς δεν τολμά να μιλήσει για ελπίδα και προοπτική...

 Με την αγορά να αγκομαχά πλέον και να συνειδητοποιεί ότι τα capital controls ήρθαν για να μείνουν και την κοινωνία να αναλώνεται  σε κοινωνικό αυτοματισμό, ποιός φοροδιαφεύγει περισσότερο. Καμία νύξη για τους ανέργους από τον πρωθυπουργό , πλην των "βάουτσερς", τα οποία προφανώς είναι διασκέδαση και όχι επίλυση του οξυμένου αυτού κοινωνικού προβλήματος. Ο πολίτης στο κρεβάτι του Προκρούστη, να κόβει από εδώ να τεντώνει από εκεί για να τα βγάλει πέρα με τη φοροκαταιγίδα... Ο ιδιωτικός τομέας σμπαραλιασμένος. Τα λουκέτα έτοιμα για τους νέους νεόπτωχους τους πάλαι ποτέ νοικοκύρηδες...
 
 Η ψυχολογία στο ναδίρ. Μπαίνουμε στον πλέον σκληρό χειμώνα από τότε που τα μνημόνια ήρθαν στη χώρα και το συνηθίζουμε.. Σκύβοντας το κεφάλι, αγκομαχώντας και με την σκέψη ότι δεν θα είναι πλέον ο τελευταίος βαρύς χειμώνας, θα ακολουθήσουν κι άλλοι.. Στο θεσσαλικό κάμπο, οι αγρότες αφού τσάκισαν τα μούτρα τους όλα αυτά τα χρόνια επιμένοντας σε καλλιέργειες δυναμικές που ωστόσο τους υπερχρέωναν, κατευθύνονται μαζικά στα σιτηρά, ενώ οι κτηνοτρόφοι ασθμαίνοντες αδυαντούν να σκεφτούν προοπτική για τον κλάδο τους... Αν δεις πολλά στάρια στον κάμπο έλεγαν οι παλιότεροι, έρχεται φτώχεια..

 Στις πόλεις του θεσσαλικού κάμπου πολίτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, καθημερινά να ψάχνονται για το πεντάευρο και να στήνουν ομηρικούς οικογενειακούς ή φιλικούς καυγάδες, για τον ΕΝΦΙΑ για τους φόρους, για τις συντάξεις, για το μέλλον των παιδιών που είναι άνεργα, για το αν θα μείνουν κι άλλο σε αυτό τον τόπο ή αν θα γίνουν οικονομικοί μετανάστες.. Βαρύς ο φετινός χειμώνας. Χάθηκε το χαμόγελο, η ελπίδα και η αξιοπρέια μέσα σε 9 μήνες...

 Κουράγιο και υπομονή. Θα το παλαίψουμε κι αυτό. Γινόμαστε σοφότεροι. Κατανοούμε ότι δεν υπάρχουν πλέον σωτήρες... Ιδιαίτερα από το χώρο της πολιτικής. Μόνοι μας θα ξαναβρούμε τις συλλογικότητες. Είμαστε άαλλωστε σε ευλογημένο τόπο, στον κάμπο της Θεσσαλίας, στο περιβόλι της Ευρώπης. θα τα καταφέρουμε....

Γ.Κ.