Εικόνα σου είμαι πόλη και σου μοιάζω..

 Εικόνα σου είμαι πόλη και σου μοιάζω.. Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, η ενδιαφέρουσα εκπομπή του Γιώργου Τράντα "Εν Λευκώ"με τίτλο "ποιός αποφασίζει για την εικόνα μιας πόλης"... Η ποιότητα της συζήτησης της εκπομπής ήταν διασφαλισμένη από τους καλεσμένους που είχαν άποψη και την κατέθεσαν με παρησία. Ο Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Βασίλης Καλαϊτζίδης, ο συγγραφέας Άγγελος Πετρουλάκης και ο γλύπτης Στέλιος Παπανικολάου...

 Τι συνέβη στη Λάρισα τις προηγούμενες δεκαετίες και έχασε την ταυτότητά της; Πως από λασπούπολη στις αρχές της δεκαετίας του 70 μετατράπηκε σε πόλη της αντιπαροχής κυριολεκτικώς και μεταφορικώς;

 Λέγεται και νεοπλουτισμός και έλλειψη αστικής κουλτούρας.. Το γεγονός για παράδειγμα ότι γκρεμίστηκε το σύνολο των νεοκλασσικών της κτιρίων στο βωμό της αντιπαραοχής είναι ευθύνη και των μηχανικών, αλλά και των πολιτών..

 Δύο δημόσια κτίριά της η Πινακοθήκη και το θέατρο του ΟΥΗΛ στην παλιά Ηλεκτρική χωρίς αρχιτεκτονικό στίγμα, αντί να αποτελούν σημείο αναφοράς, έγιναν όγκοι από μπετόν που ήρθαν να πρστεθούν στους ήδη υπάρχοντες που κάνουν την πόλη να ασφυκτιά και να έχει χάσει την ταυτότητά της..

 Και ήρθε τώρα η υπόθεση με τις σιδεριές στο φρούριο, για να ξυπνήσει καθυστερημένα αισθήματα καλαισθησίας για την εικόνα της πόλης.. Όψιμο το ενδιαφέρον των πολλών, γιατί οι λίγοι (σύλλογος αρχιτεκτόνων, ομάδες πολιτών) φώναζαν και στο παρελθόν, αλλά δεν ακούγονταν.. Υπήρχε μία ιδιότυπη ομερτά, κατά το ρητό "όταν τρώμε δεν μιλάμε...."

 Έτσι χάθηκε η παλιά Ηλεκτρική (αφέθηκε να γκρεμιστεί επί της ουσίας) το παλιό ρολόϊ στο φρούριο, έτσι γκρεμίστηκαν χαμάμ και τεκέδες, νεοκλασσικά και ιστορικά κτίρια.

 Με τη λογική της αντιπαροχής και του εύκολου πλουτισμού, χτίσαμε πάνω στα μάρμαρα του αρχαίου θεάτρου, γιατί το μπετόν έπιανε καλύτερα πάνω στο μάρμαρο. Γκρεμίσαμε τα σπίτια με τις αυλές, για να ζήσουμε στο διαμέρισμα με την κεντρική θέρμαση , που τώρα την ανάβουμε μία φορά το μήνα και βολευόμαστε με τα κούτσουρα στο τζάκι (ευτυχώς που υπήρχε κι αυτό ως απάραίτητο εξάρτημα του  στάτους του νεοπλουτίστικου μεγαλείου μας).

 Ποτέ πάντως δεν είναι αργά.. ¨Έστω και καθυστερημένα και αφού περάσαμε το σύνδρομο της επιδειξιομανίας και του νεοπλουτίστικου λάϊφ στάίλ συνειδητοποιούμε τώρα στην εποχή της οικονομικής κρίσης, ότι θα ζήσουμε περισσότερο χρόνο από ότι υπολογίζαμε σε αυτή την πόλη και πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζι της, αφού χρήματα για πολλά ταξίδια δεν περισσεύουν...

 Και όσο για το δήμαρχο τον τωρινό που δηλώνει ότι θα χαθούν 4 εκατομ. ευρρώ που θα πρέπει να επιστραφούν αν χαλάσουμε τις σιδεριές και τον προηγούμενο που έλεγε ότι διασφάλισα αυτά τα χρήματα σε ανταγωνιστικό περιβάλλον και θα πρέπει να ριχτούν στην πόλη, υπάρχει προς απάντηση η γνωστή ιστορία με το Χότζα που πήγε στον κουρέα, τον κούρεψε και τον ρώτησε πόσο κάνει.
 - Μισό γρόσι λέει ο κουρέας.
 Του δίνει ένα και ο κουρέας του λέει δεν έχω ρέστα θα σου χρωστώ ένα κούρεμα. Τότε ο χότζας στην αγωνία του μη χάσει το μισό γρόσι πήγε τη γυναίκα του στον κουρέα με το ζόρι και την κούρεψε γουλί!

 Αν είναι να προσθέσει σε ασχήμια για τη δημόσια εικόνα της πόλης, η βιοκλιματικήαυτή ανάπλαση και να μην είναι λειτουργική, θα πρέπει να ξηλωθεί. Αν είναι έστω και ουδέτερη η εικόνα, να παραμείνει... Αλλά θα πρέπει πλέον να περιμένουμε να ολοκληρωθεί. Πάντως από την ιστορία αυτή βγήκε κάτι θετικό.

 Επιτέλους αρχίσαμε σε αυτή την πόλη να ενδιαφερόμαστε για τη δημόσια εικόνα της. Ποτέ δεν είναι αργά...αλλά πολλές παρεμβάσεις πλέον όπως την καταντήσαμε δεν μποούν να γίνουν, ούτε να αποχτήσει πεζοδρόμια και ποδηλατοδρόμους, είναι εύκολο εκεί που ξεπροβάλλουν σπίτια εκτός οικοδομικής γραμμής.. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μετά το Ηράκλειο η πόλη με τις περισσότερες πολεοδομικές παραβάσεις στην Ελλάδα είναι η Λάρισα.. Αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση που ελπίζουμε να ανοίξει κάποτε στη δημόσια σφαίρα...

Γ.Κ.