Τα .. βαφτίσια…

 Τα .. βαφτίσια…

Του Γιάννη Κολλάτου

 Συμπαθής η τάξη των Ελλήνων κρεοπωλών , των σφαγέων των καραγωγέων και των χασαποταβερνιάρηδων, των ζωεμπόρων και των μεσιτών, αλλά αρκετοί εξ αυτών κερδοσκοπούν χάρη στην περιβόητη μπλε σφραγίδα στα σφάγια που δεν αφορά όμως ελληνικό αλλά  ευρωπαϊκό αρνί. Τουτέστιν και Ρουμάνικο και Βουλγάρικο. Η σφραγίδα είναι “EU” και μόνο σε κρεοπωλεία της Θεσσαλίας και κάποιων άλλων περιοχών όπου υπάρχει παραγωγή ντόπιου κρέατος  μπαίνει και μία πρόσθετη που αναγράφει «ΕΛΛΑΣ» ώστε να προστατεύεται και ο καταναλωτής και η ελληνική κτηνοτροφία 
Και φυσικά στο κρεοπωλείο της γειτονιάς όλοι έχουν ντόπιο μοσχαράκι, ενώ οι εισαγωγές έχουν υπερβεί το 85%. Λόγω του Πάσχα μάλιστα θα γέμισαν τα Σούπερ - Μάρκετ με ελληνικό αρνάκι, που ωστόσο συνήθως προέρχεται από γειτονικές βαλκανικές χώρες... 
 Το ίδιο  συμβαίνει και με τις πατάτες Αιγύπτου που ¨"βαφτίζονται" ελληνικές στο Θριάσειο πεδίο και τον κάμπο της Θήβας, ή τις τομάτες Τουρκίας από τα θερμοκήπια της Αττάλειας, που βαφτίζονται Κρήτης...!
 Ή με το ελληνικό γιαούρτι που πλέον προέρχεται και με ΚΥΑ από εισαγόμενο γάλα, σκονόγαλα, ή συμπύκνωμα γάλακτος; με αυτά και με αυτά βέβαια οι αγελαδοτρόφοι έφτασαν στο αμήν και άρχισαν να σφάζουν τα γελάδια τους, οπότε προβλέπω το Πάσχα το αρνί του φτωχού να ,., γίνει μοσχαράκι στο φούρνο!

 Μικρό το κακό θα πείτε. Εδώ οι καθολικοί καρδινάλιοι βάφτιζαν το ψάρι κρέας όπως εξιστορεί στην «πάπισσα Ιωάννα» ο Εμμανουήλ Ροΐδης. Εθισμένη η χώρα στα βαφτίσια τους νονούς και τους κουμπάρους. Η απάτη του καταναλωτικού κοινού δεν είναι αξιόποινη πράξη ούτε καν καταδικαστέα σε μια χώρα που οι κουμπαριές και τα βαφτίσια είναι έθιμο αιώνων. Άλλωστε το να πουλά κανείς φύκια για μεταξωτές κορδέλες είναι ελληνική «πατέντα»

Περίπου 180.000 οικογένειες κτηνοτρόφων υπάρχουν στην Ελλάδα, οι οποίες δίνουν δουλειά σε 1.000.000 εργαζόμενους στο δευτερογενή και τριτογενή τομέα. Σημαντική η συνεισφορά τους στην παραγωγή πρωτογενούς πλούτου, αλλά για τους τεχνοκράτες του κράτους της Αθήνας η συνεισφορά τους στο ΑΕΠ ισχνή, άρα ως τάξη αμελητέα.   Οι κρεοπώλες είναι περίπου 30.000 αλλά συντεχνιακά και συνδικαλιστικά είναι πολύ πιο ισχυροί στα κέντρα  λήψης των αποφάσεων. Η αλήθεια είναι πως η χώρα εισάγει περίπου το 85% του βοείου κρέατος, το 65% του χοιρινού και πάνω από το 50%  των πουλερικών. Για τα αμνοερίφια η κατάσταση είναι κάπως πιο συγκεχυμένη. Η Βαρβάκειος κατακλύζεται κάθε Πάσχα από χιλιάδες αρνιά Λήμνου και Νάξου, σε βαθμό τέτοιο ώστε κανονικά στα νησιά αυτά οι κάτοικοι θα έπρεπε να είναι όλοι τσοπάνηδες και η έκτασή τους να καταλάμβανε το μισό Αιγαίο! 

 Όλοι οι καταναλωτές ψωνίζουν από το χασάπη της γειτονιάς ντόπιο κρέας έτσι τουλάχιστον τους διαβεβαιώνουν  και ας μη βγαίνει η εξίσωση… Αλλοίμονο αν τα μαθηματικά και η λογική είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα από το λόγο του Μήτσου του χασάπη, ο οποίος στη χώρα αυτή είναι συμβόλαιο…. 
 Δικαίως λοιπόν αγαναχτούν οι κτηνοτρόφοι ότι δεν υπάρχει για τους ίδιους καμία προστασία, παρά το γεγονός ότι η πολιτεία θέσπισε  νόμους και κανόνες και για ισοζύγια κρέατος και ισοζύγια γάλακτος και για τις ταμειακές μηχανές. Μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση που σκαλώνουν όμως στην εφαρμογή τους στη χαλαρότητα των μηχανισμών ελέγχου και στη συντεχνιακή άρνηση των κρεοπωλών στο κρέας και των βιομηχάνων τροφίμων στο γάλα ή το γιαούρτι, να δεχτούν ότι εξαπατούν το καταναλωτικό κοινό.

 Ο Έλληνας καταναλωτής γνωρίζει ότι το ελληνικό κρέας είναι πιο ακριβό αλλά το προτιμά, παρά την οικονομική κρίση, όχι βέβαια για λόγους πατριωτισμού, αλλά διότι το εμπιστεύεται περισσότερο στην ποιότητα και το θεωρεί πιο ασφαλές μετά τα διατροφικά σκάνδαλα που συγκλόνισαν την Ευρώπη , τα προηγούμενα χρόνια… 

 Γιατί όμως τα κτηνοτροφικά προϊόντα της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης έρχονται φθηνότερα από τα ελληνικά; Διότι στο σιτηρέσιο των ελληνικών ζώων υπάρχει μεγάλο ποσοστό δημητριακών. Διότι στη Γαλλία για παράδειγμα δίδονται εξαγωγικές επιδοτήσεις για το κρέας (περίπου 30%). Διότι και οι κοινοτικές επιδοτήσεις για τα κτηνοτροφικά προϊόντα των χωρών της Β. Ευρώπης είναι πιο γενναίες, έναντι των προϊόντων του Μεσογειακού Νότου. Διότι το κόστος χρήματος είναι πιο φθηνό για τις κτηνοτροφικές και αγροτικές εκμεταλλεύσεις, στην Δυτική Ευρώπη, έναντι της Ελλάδας. 

 Φυσικά το ίδιο πιο φθηνά είναι τα αμνοερίφια από τις γειτονικές χώρες της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας των Σκοπίων, της Αλβανίας και της Τουρκίας, αφού πωλούνται προς 5 ευρώ το κιλό. Αντίθετα στη χώρα μας οι κτηνοτρόφοι για να μπορέσουν να καλύψουν το κόστος παραγωγής θέλουν 8 ευρώ το κιλό, καθώς ένα αρνί για να φτάσει 10 κιλά θέλει 2 μήνες με κόστος ζωοτροφής 1 ευρώ την ημέρα. Εδώ το πρόβλημα στο κόστος έχει να κάνει με τις ακριβότερες ζωοτροφές, τα ακριβότερα μεροκάματα και γενικά τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Νομοτελειακά λοιπόν αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά τα επόμενα χρόνια στον τρόπο σκέψης των διοικούντων, το ζωικό κεφάλαιο της Ελλάδας οδηγείται σε αφανισμό. Δεν υπάρχει χώρα στον προηγμένο κόσμο δίχως κτηνοτροφία. Μόνον στην χώρα μας είμαστε αποφασισμένοι να την ξεπαστρέψουμε μια και καλή…