Πως η φέτα μπορεί να αποτελέσει τη βαριά βιομηχανία στη χώρα και στη Θεσσαλία
Του Γιάννη Κολλάτου
Ήρθε η ώρα σε αυτό τον τόπο να φύγουμε από τις διαπιστώσεις και να περάσουμε σε συγκεκριμένες προτάσεις και παραδείγματα για τον τρόπο με τον οποίο θα δημιουργήσουμε ένα νέο εθνικό αφήγημα, ένα νέο στρατηγικό συλλογικό σχέδιο.
Ας επαναφέρουμε στη μνήμη των αναγνωστών το παράδειγμα ενός εθνικού προϊόντος, της φέτας. Μετά από πολύχρονη μάχη κατορθώσαμε πριν από μερικά χρόνια να κατοχυρώσουμε το προϊόν ως ΠΟΠ, με γεωγραφική ονομασία προέλευσης. Έκτοτε η παγκόσμια ζήτηση ανήλθε στους 400.000 τόνους, ενώ η χώρα παράγει περί τους 120.000 ετησίως. Το γάλα για την παρασκευή της το προμηθεύουν περί τους 85.000 αιγοπροβατοτρόφοι. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια όμως έχοντας απλήρωτους τους κτηνοτρόφους, από εξισωτικές γιατί αδυνατούμε να ορίσουμε τα βοσκοτόπια, σε συνδυασμό με την δραματική έλλειψη ρευστότητας και τις καταστροφές από τις θεομηνίες στη Θεσσαλία με απώλεια ζωϊκού κεφαλαίου (μόνο στο δήμο Κιλελέρ χάθηκαν 85.000 αιγοπρόβατα σύμφωνα με το δήμαρχο Θανάση Νασιακόπουλο) , έχουμε μείωση και υποσιτισμό των ζώων και η παραγωγή αιγοπρόβειου γάλακτος έχει πέσει κάτω από τους 100.000 τόνους.
Αν με κάποια προγράμματα επέκτασης και ενίσχυσης της προβατοτροφίας (τα χρήματα θα μπορούσαν να δοθούν από το ΕΣΠΑ, από τον Πυλώνα ΙΙ της ΚΑΠ ακόμη κι από ένα μέρος των επιδομάτων ανεργίας και φυσικά με ανακατεύθυνση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης ), τριπλασιάζαμε τις εκμεταλλεύσεις στον τομέα της προβατοτροφίας προκειμένου να καλύψουμε την παγκόσμια ζήτηση, αυτομάτως θα είχαμε επιλύσει σε ένα μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της ανεργίας στη χώρα, αφού η προβατοτροφία έχει πολλαπλασιαστή απασχόλησης από 12 έως 15 . Σκεφτείτε τι διέξοδο θα έδινε στη φυτική παραγωγή, με τη μαζική καλλιέργεια ζωοοτροφών, στους γεωπόνους, τους μεταφορείς, τα τυροκομεία, τους χημικούς, τους τεχνολόγους τροφίμων, τους μαρκετίστες, τους οικονομολόγους, τους μηχανικούς που θα εργαζόταν σε εργοστάσια παραγωγής της, τους κτηνιάτρους και πάει λέγοντας...
Σημειωτέον αυτό δεν θα ενοχλούσε τους Βορειοευρωπαίους δανειστές μας που μας καθορίζουν την απελευθέρωση αγορών μόνο για δικά τους προϊόντα, όπως το αγελαδινό γάλα, το βόειο κρέας και το χοιρινό (και εσχάτως και το κρασί με τον ατυχή φόρο των 20 λεπτών το λίτρο), αφού προβατοτροφία πέραν ίσως της Γαλλίας έχουν μόνο η Ελλάδα, η Ιταλία και οι Βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία, Ρουμανία, Σκόπια, Αλβανία) οι οποίες όμως δεν συγκαταλέγονται στους δανειστές μας. .
Με απλά λόγια 200.000 αιγοπροβατοτρόφοι θα μπορούσαν να δώσουν δουλειά σε 2.000.000 πολίτες. Ενώ με τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων (βιοαέριο) θα μπορούσαμε να λύσουμε το πρόβλημα της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας π.χ. από τα υγρά ή στερεά καύσιμα για τη θέρμανση, επιλύοντας και το πρόβλημα της αιθαλομίχλης στα αστικά κέντρα.
Το κέρδος για την εθνική οικονομία θα ήταν συνεπώς πολλαπλάσιο, αφού θα απέφερε δεκάδες δισ. ευρώ πλεόνασμα στο ελλειμματικό σήμερα εμπορικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ενώ θα επιλυόταν κατά ένα μεγάλο μέρος και το πρόβλημα της απασχόλησης στη χώρα. Η δε σύνδεση του τουριστικού προϊόντος με το εθνικό προϊόν, τη φέτα, και στη συνέχεια με το ελαιόλαδο και τα λαχανικά θα μπορούσε να προσφέρει τυποποιημένη και συσκευασμένη αεροστεγώς την greek salad στις ευρωπαϊκές και τις παγκόσμιες αγορές.
Με συνέργειες αυτή η ιστορία της ελληνικής χωριάτικης σαλάτας θα μπορούσε να προσφέρει στα πλαίσια του αγροτουρισμού και επισκεψιμότητα στο εσωτερικό της χώρας όπου παρασκευάζονται αυτά τα προϊόντα και να συνδεθεί με την ελληνική ιστορία και μυθολογία που είναι το πιο εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν. Από την εποχή του Ρικάρντο και του ορισμού της γεωπροσόδου, οι κοινότητες ήταν εκείνες που προσέδιδαν την προστιθέμενη αξία και την αλληλοβοήθεια στις κοινωνίες και όχι από μόνη της η ατομική πρωτοβουλία.
Για η Θεσσαλία όπου παράγεται το 35% με 40% της φέτας η λύση της επέκτασης της προβατοτροφίας μοιάζει μοναδική επιλογή, αφού διαθέτει τις εκτάσεις εκείνες για την καλλιέργεια ζωοτροφών, ειδικά στις ζώνες χαμηλής παραγωγικότητας έχει την Κτηνιατρική στην Καρδίτσα και το Κέντρο γενετικής Βελτίωσης με την καραγκούνικη φυλή (απαιτούνται ελληνικές φυλές για την κατοχύρωση και της Γεωγραφικής προέλευσης της φέτας) και φυσικά την τεχνογνωσία στα ημιορεινά, με εκτροφή και κατσικιών. Αυτό που απαιτείται είναι οργάνωση, δημιουργία βιοτεχνίας ζωοτροφών από ομάδες παραγωγών και φυσικά η πολιτεία να αναθεωρήσει την αντιμετώπιση των κτηνοτρόφων ως παρίες και να συνειδητοποιήσουν άπαντες, ότι είναι ο πιο δυναμικός κλάδος της οικονομίας και μπορεί να αποτελέσει τη «βαριά βιομηχανία της χώρας»…
Σημειωτέον ότι η φέτα είναι κατοχυρωμένη παγκοσμίως και όσο αδυνατούμε να καλύψουμε την παγκόσμια ζήτηση, τόσο κάποιοι Βούλγαροι, κάποιοι Τούρκοι, κάποιοι Δανοί ή κάποιοι Γάλλοι θα εποφθαλμιούν για να καλύψουν το έλλειμμα στις παγκόσμιες αγορές. Ήδη στη γειτονική Τουρκία έχει ξεκινήσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ανάπτυξης της προβατοτροφίας με αγορά ζωικού κεφαλαίου τόσο από την Ελλάδα όσο και από τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων με προφανή στόχο την κάλυψη της διεθνούς ζήτησης με προϊόντα «τύπου φέτας» και με συσκευασίες που έχουν ως ετικέτα ακόμη και τον Παρθενώνα!!!