Καταναλώνουμε τα φτηνά και εξάγουμε τα ακριβά!

Στην Κατοχή η ελληνική ύπαιθρος επιβίωσε χάρη στην ανταλλαγή προϊόντων, τη λεγόμενη «τράμπα» αφού η αξία των πληθωριστικών «Ράλλικων» χρημάτων, ήταν μηδαμινή. Έτσι οι ημιορεινές παραθαλάσσιες περιοχές αντάλλασσαν μία οκά λάδι με δύο οκάδες αλεύρι και όλοι πορεύονταν.

Στη σύγχρονη Ελλάδα της βίαιης φτωχοποίησης των πολιτών (ήδη είμαστε και με τη βούλα των Financial Times η πιο φτωχή χώρα στην Ευρώπη μετά τη Βουλγαρία), λόγω της προ δεκαετίας χρεοκοπίας του κράτους, είναι ορατός ο κίνδυνος στο εγγύς μέλλον τα σπάνιας ποιότητας αγροδιατροφικά προϊόντα της χώρας να εξάγονται σε χώρες όπου υπάρχουν καλοπληρωτές και οι πολίτες να διατρέφονται με αμφιλεγόμενης ποιότητας εισαγόμενα προϊόντα κυρίως από την Κίνα, τη Βόρεια ή τη νότια Αφρική και τη Λατινική Αμερική… Και φυσικά οι συμφωνίες για τις Κινεζικές επενδύσεις στην Ελλάδα, συμπεριλαμβάνουν και την επιθετική διείσδυση βιομηχανικών προϊόντων όπως αλουμίνια, φωτοβολταϊκά πάνελς ή βιοτεχνικών προϊόντων όπως έπιπλα, αλλά και αγροτικών προϊόντων από τη συγκεκριμένη χώρα, όπως κομπόστα ροδάκινο, ή τοματοπελτέ σε πολύ πιο φθηνές τιμές από τα αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα, αλλά και σε πολύ χαμηλότερη ποιότητα. Η επίπτωση για τις επιχειρήσεις και τις αγροτικές εκμεταλλεύσεις που παραμένουν εσωστρεφείς είναι ήδη καταλυτική αφού λόγω της έλλειψης ρευστότητας στην εγχώρια αγορά, έχουμε στάση εμπορίου. Συνεπώς η εξωστρέφεια είναι το μυστικό για να συνεχίσουν να επιβιώνουν όσες επιχειρήσεις στη χώρα απέμειναν.

Φυσικά στο εμπορικό ισοζύγιο όσο ελαιόλαδο και να εξάγουμε στην Κίνα θα παραμένουμε ελλειμματικοί με τη συγκεκριμένη χώρα. Είναι λυπηρό για παράδειγμα ότι κάνουμε ετησίως, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, εισαγωγές Κινεζικών σκόρδων που υπερβαίνουν τα 3 εκατομμύρια ευρώ, ενώ την ίδια ώρα τα εξαιρετικής ποιότητας ελληνικά σκόρδα, λόγω της απουσίας στοιχειώδους οργάνωσης των παραγωγών τα εμπορεύονται πλανόδιοι, συνήθως αθίγγανοι. Νομοτελειακά για να επιβιώσουμε θα αναγκαστούμε ως παραγωγική διαδικασία να οργανωθούμε και να λαμβάνουμε προστιθέμενη αξία από τα αγροτικά μας προϊόντα τα οποία στην πλειοψηφία τους πωλούνται χύμα σε μία εγχώρια αγορά ωστόσο που η καταναλωτική δύναμη συρρικνώνεται στο 50% σε σχέση με τα προ της κρίσης δεδομένα… Το ανησυχητικό είναι ότι σπάνιας ποιότητας ελληνικά προϊόντα όπως οι βρώσιμες ελιές, το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, η φέτα ή τα κατεργασμένα λαχανικά σε λίγο καιρό θα είναι απλησίαστα για τους Έλληνες καταναλωτές, που ήδη αναζητούν φθηνά υποκατάστατα όπως λευκό αγελαδινό τυρί από Βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες, ηλιέλαιο από Ουκρανία, ελιές από Τουρκία ή Βουλγαρία κ.α. Με δεδομένη την απουσία κρατικών ελέγχων κάθε τι που πωλείται στους Έλληνες καταναλωτές βαφτίζεται εν δυνάμει ελληνικό κι έτσι υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι η χώρα επιβιώνει χάρη στις δικές της παραγωγικές δυνάμεις.

Μικρές μονάδες συσκευασίας και μεταποίησης αγροτικών προϊόντων που αδυνατούν, λόγω μεγέθους, να είναι εξαγωγικές ταλανίζονται στις μυλόπετρες της εγχώριας έλλειψης ρευστότητας των αλυσίδων σούπερ-μάρκετ κι ενώ στην πλειοψηφία τους παράγουν ποιοτικά προϊόντα όπως γιαούρτι -και όχι επιδόρπιο γιαουρτιού- ή γάλα αγελαδινό και όχι σκονόγαλα από τη Βόρεια Ευρώπη με νερό, είναι καταδικασμένες να βάλουν λουκέτο. Από την άποψη αυτή οι πολίτες της περιφέρειας είναι και πάλι σε πλεονεκτική θέση –όπως στην κατοχή- γιατί μπορούν να έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε αυτού του είδους τα τοπικά προϊόντα, ενώ στα χωριά οι «τράμπες» αρχίζουν να γίνονται καθημερινό φαινόμενο αφού το χρώμα των ευρωνομισμάτων ελάχιστοι το βλέπουν… Το πρόβλημα της διατροφικής αυτάρκειας ωστόσο παραμένει ειδικά σε ότι έχει σχέση με τις πρωτεΐνες, τα ζωικά προϊόντα, αφού η κτηνοτροφία στη χώρα βρίσκεται υπό διωγμό. Το πλέον ανησυχητικό στοιχείο από αυτά της ΕΛΣΤΑΤ για το 2012, είναι το γεγονός ότι ως χώρα είχαμε μείωση της παραγωγής γάλακτος κατά 30%.

Και αυτό δεν συνέβη επειδή συρρικνώθηκε το ζωικό κεφάλαιο (κι αυτό έγινε σε ένα βαθμό) αλλά κυρίως γιατί τα ζώα υποσιτίζονται λόγω της αδυναμίας των κτηνοτρόφων να αγοράσουν ζωοτροφές! Κι φυσικά η ζημιά είναι ανυπολόγιστη σε ένα από τα πλέον εξαγώγιμα προϊόντα μας όπως είναι η φέτα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά φέτος είχαμε και τις χαλαζοπτώσεις στην Ημαθία, την Πέλλα και τον Τύρναβο όπου κυρίως παράγεται το βιομηχανικό ροδάκινο με αποτέλεσμα να έχουμε μία μείωση της παραγωγής κατά 30 ως 40% που συνεπάγεται απώλεια αγορών στο εξωτερικό για την κομπόστα όπου κατέχουμε τα σκήπτρα με τους Κινέζους ωστόσο να ακολουθούν… Προφανώς έχοντας το πιο σκληρό νόμισμα παγκοσμίως η απώλεια αγορών είναι δεδομένη και για πολλά άλλα προϊόντα μας. Όλα τα παραπάνω είναι ανησυχητικά σημάδια που καταδεικνύουν ότι η χώρα μετατρέπεται σε φτωχό Βαλκάνιο παρία και μπορεί κάποτε να ξεχρεώσει τους δανειστές της… Καλό είναι όμως τούτο να μην συμβεί όπως στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου όπου μετά την πτώση του γιατροί από το Βουκουρέστι μετακινούνταν στα Καρπάθια για να γίνουν βοσκοί προκειμένου να διασφαλίσουν 20 δολάρια μηνιάτικο, μία κούπα γάλα το πρωί κι ένα πιάτο γιαούρτι για το βραδινό… Εξάγοντας επιστημονικό δυναμικό και αγροτικά προϊόντα και εισάγοντας αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα και φτηνό εργατικό δυναμικό με τους μετανάστες, γυρίζουμε ξανά στην Ελλάδα του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη…