Ο οικονομικός πατριωτισμός και το σήμα Θεσσαλικών αγροδιατροφικών προϊόντων

Ο οικονομικός πατριωτισμός και το σήμα Θεσσαλικών αγροδιατροφικών προϊόντων

Σε μία περίοδο που η κάθε ελληνική οικογένεια γονατίζει κάτω από το βάρος της ακρίβειας, το μεγάλο ζητούμενο είναι ο οικονομικός πατριωτισμός. 
Ειδικά για τη Θεσσαλία που επλήγη βάναυσα από τις θεομηνίες του Σεπτεμβρίου μια πρόταση για Θεσσαλικό σήμα στα παραγόμενα διατροφικά προϊόντα της περιοχής μας θα έδινε μια ώθηση στην παραπαίουσα αγροτική παραγωγή, αφού το κλίμα συμπάθειας της υπόλοιπης επικράτειας για την πληγείσα περιοχή μας όπως διαφάνηκε και στην πρόσφατη κινητοποίηση των αγροτών στην Αθήνα, δεν έχει εκλείψει
Κάτι δηλαδή σαν “thessaly pass” για τα αγροτικά προϊόντα όπως συνέβη  και με τον τουρισμό πρώτα για τη Βόρεια Εύβοια μετά τις πυρκαγιές και πλέον για τη Θεσσαλία μετά τις πλημμύρες.

Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι όπου παρατηρείται σημαντική παραγωγική δραστηριότητα με ελληνικό σήμα οι καταναλωτές, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προτιμούν το ελληνικό ή ακόμη και το ντόπιο προϊόν έναντι του εισαγόμενου. Εσχάτως βέβαια υπάρχει κίνδυνος απώλειας του ελληνικού σήματος με την ομογενοποίηση των προϊόντων κάτω από το σήμα «made in EU» δηλαδή παρασκευάζεται στην Ενωμένη Ευρώπη

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της προτίμησης των ελληνικών προϊόντων ήταν  η «άνθηση» στα χρόνια της κρίσης της μικροζυθοποιίας, με τουλάχιστον τέσσερις ετικέτες στη Θεσσαλία, δύο στον Βόλο και από μία σε Τρίκαλα, Καρδίτσα, στην Κομοτηνή, στην Αταλάντη, στη Σαντορίνη, στην Τήνο, στην Πάτρα  κ.α.
Αλλά ο καταναλωτής που θέλει να επιλέξει το ελληνικό προϊόν για να στηρίξει την εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα αλλά και επειδή έχει εμπιστοσύνη στην ποιότητα π.χ. των ελληνικών τροφίμων, οφείλει να γνωρίζει και να μην παραπλανάται.
Πολύ περισσότερο όταν την τελευταία δεκαετία ν εξαιτίας της αδράνειας της Πολιτείας, ελληνικά προϊόντα ακόμη και ΠΟΠ όπως η φέτα παραποιούνται σε ξένες αγορές, ή το ελληνικό γιαούρτι γίνεται προϊόν εκμετάλλευσης ξένων πολυεθνικών, αφού δεν υπάρχει καμία κατοχύρωση.
Εσχάτως έχουμε και αθρόα εισαγωγή σκληρού σίτου αμφιβόλου ποιότητας από τρίτες χώρες μέσω Τουρκίας που έχουν ως αποτέλεσμα να κατρακυλήσουν οι τιμές παραγωγού ακόμη και στον κατεξοχήν σιτοβολώνα της χώρας τη Θεσσαλία. Κι εδώ η πρόταση του καθηγητής Γεωπονικής της Αθήνας Δημήτρη Μπιλάλη για τη δημιουργία ηλεκτρονικού δημοπρατηρίου σκληρού σίτου στη Θεσσαλία , παρόμοιου με αυτό της Φότζια της Ιταλίας ίσως να αποτελέσει εφαλτήριο για την κατοχύρωση τιμών παραγωγών, συνεταιρισμών αλλά και σήματος ποιότητας για το «θεσσαλικό σιμιγδάλι» . Αντί  δηλαδή τιμής Φότζια να αναγράφεται «τιμή Λάρισας» για παράδειγμα…

Ένα φαινόμενο που επίσης παρατηρείται τα τελευταία χρόνια είναι πως όλη την προστιθέμενη αξία αγνών ελληνικών προϊόντων την καρπώνονται ξένες εταιρείες, όπως οι ιταλικές το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο ή τα κάστανα Κισάβου και Πηλίου καθώς αυτά τα προϊόντα  πωλούνται χύμα σε εμπόρους του εξωτερικού, λόγω οργανωτικών προβλημάτων στις τάξεις των παραγωγών. Δείτε επίσης τι συνέβη στις τάξεις των αμπελουργών με την  οδηγία της ΕΕ που ενσωματώθηκε από τη χώρα μας και η οποία επιτρέπει την πώληση χύμα τσίπουρου σε ξένες εταιρείες (πάλι ιταλικές ενδιαφέρονται) που θα το εμφιαλώνουν και θα το μεταπωλούν ως ελληνικό.

Οι αθρόες και ανεξέλεγκτες εισαγωγές, τα «βαφτίσια» ξένων αγροδιατροφικών προϊόντων σε ελληνικά, είναι η «μάστιγα» που έγειρε όλα αυτά τα χρόνια την πλάστιγγα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, έκλεισε υγιείς επιχειρήσεις και εν τέλει έφερε τη χώρα στη χρεοκοπία.
Εισαγόμενο αγελαδινό γάλα για το ελληνικό γιαούρτι, εισαγόμενο πρόβειο για τη φέτα, εισαγωγή αμνοεριφίων, εισαγωγή χημικής αλκοόλης από τη Βουλγαρία για παρασκευή τσίπουρου ή ούζου, ανεξέλεγκτη εισαγωγή κηπευτικών από Τουρκία, πατάτας από την Αίγυπτο, σταριού από Ουκρανία, καλαμποκιού από βαλκανικές χώρες χωρίς τους απαραίτητους φυτοϋγειονομικούς ελέγχους και πάει λέγοντας.

Η ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και τροφίμων έχει ξεκινήσει πάντως  αυστηρούς ελέγχους το τελευταίο διάστημα με «σκανάρισμα» των προϊόντων που εισέρχονται στη χώρα, στα σύνορα και το ελληνικό σήμα για τα προϊόντα επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν ελληνική πρώτη ύλη στη μεταποίηση. Το θέμα όμως είναι να μην ατονήσουν μετά από κάποιο διάστημα  οι ελεγκτικοί μηχανισμοί.

Για το γάλα, π.χ., υπήρχε παλιότερα το ισοζύγιο από τον ΕΛΟΓΑΚ, το οποίο ατόνησε, παρά το γεγονός ότι χρηματοδοτείται από εισφορές των κτηνοτρόφων.
Ο λόγος είναι απλός. Η Ελλάδα από συστάσεως του νεότερου ελληνικού κράτους είναι κράτος των εισαγωγέων, είναι οικονομία μεταπρατική, η επιχειρηματικότητά της είναι ρηχή και μέχρι πρότινος κρατικοδίαιτη και κυρίως το χρήμα από το εισαγωγικό εμπόριο πολλές φορές μετατρεπόταν σε «μαύρο πολιτικό χρήμα», για να διαβρώνει συνειδήσεις στους ελεγκτικούς μηχανισμούς.
Συμπερασματικά ο οικονομικός πατριωτισμός δεν αφορά μόνο τις καταναλωτικές συνήθειες, ούτε τη φορολογική συνείδηση. Αφορά και τις πολιτικές ηγεσίες, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και απαιτεί πάνω απ’ όλα ευσυνείδητους δημοσίους υπαλλήλους. Και φυσικά ζητείται και αλληλεγγύη από τους καταναλωτές όλης της χώρας προς τη δοκιμαζόμενη Θεσσαλία, η οποία 12 μήνες μετά τις θεομηνίες διαπιστώνει ότι οι πληγές αυτές που άφησαν πίσω τους θα πάρουν χρόνια για να επουλωθούν