Ο συμβιβασμός είναι εντός μας…

Και η στιγμή αυτή δεν είναι μόνο για τους κυβερνώντες και εν γένει το πολιτικό σύστημα, που εκπέμπουν είναι η αλήθεια, μία αμφισημία σχετικά με το τι σκέφτονται να κάνουν για το μέλλον αυτού του τόπου, που σφίγγουν κι άλλο τη θηλιά στην πολύπαθη κοινωνία αναγκάζοντας τους πολίτες να ζουν με τον καθημερινό βραχνά της επιβίωσης. 

 

Βιώνουμε την τελευταία 15ετία  μία κρίση με την αληθινή έννοια του όρου, δηλαδή μία στιγμή απόφασης. Στα ιπποκρατικά συγγράμματα η κρίσις, η κρίση μιας ασθένειας, είναι η παροξυσμική στιγμή, που τελικά θα καταλήξει, είτε στο θάνατο του αρρώστου είτε στην έναρξη της διαδικασίας ίασης , χάρη σε μία ευεργετική αντίδραση που θα προκληθεί από την ίδια την κρίση ( το restart που λένε οι οικονομολόγοι χρησιμοποιώντας δάνειο όρο από την τεχνολογία των Η/Υ). Εμείς αντίθετα ζούμε το τελευταίο διάστημα σε μία φάση αποσύνθεσης.

 

Το τέλος των ψευδαισθήσεων ... Μας τρομάζει η ιδέα, ότι ο συμβιβασμός είναι εντός μας. Ανεχθήκαμε πολλά στο παρελθόν στο βωμό του καταναλωτισμού και τώρα προσπαθούμε να περισώσουμε τα λίγα που απέμειναν. Μετά μεγίστης ευκολίας αναθεματίζουμε τους πολιτικούς που δεν έχουν σχέδιο

εξόδου από την κρίση. Λησμονούμε όμως ότι αυτούς τους πολιτικούς τους επιλέξαμε από τη δική μας δεξαμενή. Αν η δεξαμενή, έχει έντιμους, εργατικούς, τολμηρούς, καινοτόμους, ασυμβίβαστους με την αδικία πολίτες, θα βγάλει ανάλογους πολιτικούς. Αν έχει οκνηρούς, βολεψάκηδες, κονφορμιστές και στρεψοδίκες, τέτοιους θα «ψαρέψεις» για να σε διοικήσουν…

 

Η επίκληση των προτερημάτων της φυλής, της πλούσιας ιστορίας και των προγόνων της είναι το άλλοθι που δίνουμε στους εαυτούς μας για το γεγονός, ότι τόσο εμείς, όσο και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης, υποκύψαμε στις σειρήνες, του καταναλωτισμού, της αλλοτρίωσης των συλλογικοτήτων, της στρέβλωσης των κανόνων δικαίου, του εύκολου και άκοπου πλουτισμού και εντέλει της κατασπατάλησης δανεικών και τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού δείχνουμε με το δάκτυλο στο σερβιτόρο τον διπλανό μας, γιατί είτε η τσέπη είναι αδειανή, είτε κρατάμε απόθεμα για τις δύσκολες στιγμές…

 

Δεν μας φταίνε λοιπόν οι κυβερνώντες, που με ερασιτεχνικό τρόπο προφανώς και παλινωδίες, αντιμετωπίζουν τα προβλήματα. Είμαστε οι ίδιοι λαός της αναβλητικότητας και της αποφυγής ευθυνών. Δεν μας φταίνε οι ξένοι, που τη δουλειά τους κάνουν. Αν μας έβλεπαν μονοιασμένους και αποφασισμένους, αν έβλεπαν το πολιτικό μας σύστημα να έχει καθίσει σε ένα τραπέζι και να χάρασσε τις εθνικές «κόκκινες γραμμές», με άλλο τρόπο και αυτοί θα μας αντιμετώπιζαν. Αν συνέχιζαν να μας βλέπουν στις πλατείες να διαδηλώνουμε μυριάδες, αποκλείεται να μην έκαναν πίσω. Κανείς δεν θέλει να εξοντώσει αυτόν που του χρωστά 227 δις ευρώ. Θέλει να δει αν αξίζει τον κόπο να τον βοηθήσει να ξεχρεώσει,

 

Και εφόσον με ποιητική διάθεση ξεκινήσαμε ας θυμηθούμε κλείνοντας τους στίχους ενός μεγάλου εθνικού μας ποιητή του Κωστή Παλαμά:

 

«Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα, ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονάν τη θεία τραχειά σου γλώσσα,των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι … Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι, και Μαμμωνάδες βάρβαροι,και χαύνοι λεβαντίνοι, λύκοι ώ κοπάδια οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη.»